بررسی واکنش متقابل سیستم ۲α-آدرنرژیک و کافئین بر یادگیری احترازی غیرفعال در موش های صحرایی نر نژاد ویستار

سابقه و هدف:داروهایی که سیستم α2- آدرنرژیک را تحت تأثیر قرار می دهند، می توانند بر روی یادگیری نیز اثر داشته باشند. در این مطالعه، تاثیر تداخل کافئین وسیستم α2- آدرنرژیک بر یادگیری وحافظه بررسی شد. روش بررسی: در پژوهش حاضر اثرات کافئین (آنتاگونیست گیرنده های a1 و a2a آدنوزینی)، یوهمبین (آنتاگونیست α2-آدرنرژیک) وکلونیدین (آگونیست α2-آدرنرژیک) بر حافظه و یادگیری بررسی شد. به علاوه تداخل اثر این داروها در دوزهای اپتیمم ارزیابی شد. نود موش در ١٥ گروه ٦ تایی در دستگاه استریوتاکسی کانولاگذاری داخل بطنی گشته و پس از یک هفته ریکاوری در دستگاه شاتل باکس آموزش داده شدند. سپس داروها در غلظت های مختلف تزریق شده و پس از ٢٤ ساعت آنها بررسی شدند. یافته ها: تزریق درون بطنی یوهمبین به عنوان آنتاگونیست α2-آدرنرژیک در غلظت های 4، 6، 8 و 10 میکروگرم برای هر موش باعث تقویت یادگیری و کلونیدین به عنوان آگونیست α2-آدرنرژیک در غلظت های 2، 4 و 6 میکروگرم موجب کاهش یادگیری نسبت به گروه سالین شد (به ترتیب 001/0>p و 05/0>p). کافئین در غلظت های 10، 20 و 30 میکروگرم باعث تقویت یادگیری نسبت به گروه سالین گردید (001/0>p). تداخل این داروها در گروه هایی که کافئین به همراه هر کدام از داروها تزریق گردیده بود، باعث تقویت حافظه و یادگیری شد و تداخل دوز اپتیمم یوهمبین وکلونیدین نسبت به گروه سالین تضعیف حافظه را نشان داد (05/0>p). نتیجه گیری: کلونیدین باعث تضعیف حافظه و یوهمبین و کافئین باعث تقویت حافظه می گردند و تداخل آنها منجر به تقویت حافظه می گردد.